Spośród innych nadwiślańskich miast Płock wyróżnia wyjątkowo malownicze położenie na stromej, 53-metrowej skarpie, zwanej Wzgórzem Tumskim. To miejsce z punktami widokowymi na Wisłę i jej drugi brzeg oraz przestrzeń, z której w dzień można podziwiać urzekającą panoramę, wieczorem-zachody słońca, z których Płock słynie, a po zmierzchu-efektownie iluminowane strzeliste wieże kościołów i innych zabytków. Wzgórze Tumskie jest kolebką Płocka, od X wieku istniał tu gród, będący głównym ośrodkiem wczesnopiastowskiej władzy-stolicą Mazowsza. W średniowieczu był jednym z ważniejszych ośrodków administracyjnych i kulturalnych na ziemiach polskich, a na przełomie XI i XII wieku – faktyczną stolicą Polski. Siedzibą książąt mazowieckich był zamek. Prawa miejskie Płock otrzymał w 1237 roku. Nieprzerwanie od 1075 roku urzędują tu biskupi. W 1144 roku zakończono budowę Bazyliki Katedralnej. Historyczne serce Płocka-Wzgórze Tumskie, z XII-wieczną katedrą, Opactwem Pobenedyktyńskim, sądem biskupim, „starym” Muzeum Diecezjalnym, plebanią katedralną i ogrodem wpisane zostały na prestiżową listę Pomników Historii. W 2024 roku Wzgórze Tumskie w Płocku znalazło się wśród 16 Cudów Polski w plebiscycie organizowanym przez Magazyn National Geographic Traveler.